Lądujemy w... hubie Air France w Paryżu-CDG
Dominik Sipiński
Paryż-Charles de Gaulle to największe lotnisko na kontynencie europejskim: ma cztery drogi startowe, łącznie dziewięć terminali i w 2014 r. odprawiło niemal 64 mln pasażerów. Jest główną bazą Air France i jednym z największych centrów przesiadkowych świata.
Reklama
Główne paryskie lotnisko zostało otwarte w 1974 r. i cały czas jest rozbudowywane. To baza linii Air France, które razem z partnerami z sojuszu SkyTeam wykorzystują trzy spośród łącznie dziewięciu terminali CDG. Pasażerowie tej linii i aliansu mogą skorzystać z nowoczesnej infrastruktury, która zapewnia sprawną obsługę, wygodę i szybkie przesiadki. Pasazer.com w kolejnym artykule z cyklu "Lądujemy w..." zaprasza do hubu Air France w Paryżu.
Historia CDG
Historia CDGJuż w latach 50. władze Francji zdawały sobie sprawę, że w stolicy tego kraju będzie potrzebne nowe lotnisko. Rosnący ruch obsługiwały wtedy Le Bourget oraz nowo wybudowane Orly. Decyzja o budowie nowego lotniska dla Paryża zapadła w 1965 r. Wybrano w tym celu obszar na północny-wschód od stolicy, w pobliżu miasta Roissy-en-France.
Budowa nowego lotniska trwała niemal dekadę. Terminal 1 został otwarty w 1974 r. Ma on charakterystyczny kształt: składa się z okrągłego budynku centralnego z halą odprawy i przylotów oraz siedmiu budynków satelickich, połączonych z głównym podziemnymi przejściami, przy których parkują samoloty. Projektanci wzorowali się na kształcie ośmiornicy. Terminal 1 jest cały czas w użyciu - korzystają z niego obecnie m.in. linie sojuszu Star Alliance.
Lotnisko CDG od początku było planowane pod kątem przyszłej rozbudowy. Już w 1973 r. - czyli rok przed otwarciem portu lotniczego - zaprojektowany został Terminal 2, przeznaczony początkowo wyłącznie dla Air France.
Zespół budynków o nazwie Terminal 2 to tak naprawdę siedem osobnych terminali położonych symetrycznie wzdłuż głównej drogi dojazdowej. Terminal 2B uruchomiono w 1981 r., a Terminal 2A rok później. Terminal 2D przyjął pierwszych pasażerów w 1989 r., a Terminal 2C - w 1991 r. W 1990 r. dodatkowo uruchomiono Terminal T9, dziś znany jako Terminal 3 i wykorzystywany przez lnie czarterowe.
W latach 1998-99 etapami otwarty został Terminal 2F, a w 2003 r. Terminal 2E. Rok później najnowszy terminal E częściowo się zawalił - w katastrofie zginęły cztery osoby. Budynek został potem przebudowy według nieco zmienionego projektu.
W 2008 r. lotnisko zyskało nowy terminal 2G, oddalony o kilkaset metrów od reszty terminali oznaczonych cyfrą 2.
Lotnisko ma cztery równoległe drogi startowe o kierunku wschód-zachód. Dwie z nich położone są po północnej stronie lotniska, a dwie - po południowej. Taki układ umożliwia równoczesne wykonywanie operacji lotniczych: lądowania odbywają się na jednym pasie południowym i jednym północnym, starty na pozostałych.
Dalsza rozbudowa jest możliwa w latach 2022-23. Prawdopodobnie zostanie wtedy oddany do użytku Terminal 4, położony w północno-wschodniej części lotniska. Na razie nie wiadomo, kto będzie z niego korzystał i jak nowy budynek wpłynie na istniejącą infrastrukturę.
W 2014 r. lotnisko CDG obsłużyło 63,8 mln pasażerów, czyli o 2,8 proc. więcej niż rok wcześniej. Jest własnością spółki Aeroports de Paris (posiada również Orly, Le Bourget i kilka lotnisk zagranicznych). Jej głównym udziałowcem (50,6 proc. akcji) jest państwo francuskie, reszta udziałów jest od 2006 r. notowana na paryskiej giełdzie. W 2014 r. spółka ADP miała 2,79 mld euro przychodów (wzrost o 1,8 proc.) i 402 mln euro zysku netto (wzrost o 33,3 proc.).
Hub Air France w CDG
Linie Air France, KLM i inni przewoźnicy z sojuszu SkyTeam korzystają w Paryżu-CDG przede wszystkim z Terminali 2F (dla lotów w strefie Schengen) oraz 2E (dla międzynarodowych).
Pasażerowie odlatujący z lotniska w Paryżu-CDG najczęściej dojeżdżają na lotnisko z miasta koleją RER. Do portu lotniczego prowadzi linia B, która kursuje m.in. przez dworzec Gare du Nord oraz centrum Paryża. Można też na nie dojechać szybkimi pociągami dalekodystansowymi TGV (Air France oferuje łączone bilety lotniczo-kolejowe m.in. na trasach do Brukseli i Strasburga). Centralna stacja kolejowa jest położona pomiędzy Terminalami 2C, 2D, 2E i 2F.
Ze stacji w ciągu 10 minut można dotrzeć do położonych w zachodniej części lotniska Terminali 2E i 2F, a także do pozostałych, położonych na wschodzie. Automatyczna kolej CDGVal od 2007 r. łączy Terminale 2 i 1, można też między nimi przejechać koleją RER.
Terminale 2E i 2F położone są naprzeciwko siebie i połączone podziemnym przejściem - wydzielone korytarze pozwalają na przejście między nimi zarówno w strefie land-side, jak i dla pasażerów w tranzycie.
Umożliwienie płynnych przesiadek pomiędzy terminalami jest bardzo ważne, bo spośród ok. 120 tys. pasażerów obsługiwanych dziennie w CDG przez Air France, aż 60 proc. tylko przesiada się w Paryżu. Na niektórych połączeniach wskaźnik tranzytów sięga nawet 80 proc. Minimalny czas przesiadki (MCT) to godzina dla lotów długodystansowych i 45 minut dla przesiadki pomiędzy połączeniami krótkodystansowymi.
Według przedstawicieli Air France lotnisko CDG można uznać za największy hub w Europie i trzeci na świecie (największym jest Atlanta). Łączna liczba oferowanych w nim połączeń wraz ze wszystkimi możliwościami przesiadki to aż 25 tys. Według Air France, to więcej niż w ograniczonym slotami Londynie-Heathrow (7 tys.) i Frankfurcie (14 tys.).
Terminal 2E wraz z satelitami - loty dalekodystansowe
Położony po południowej stronie kompleksu terminali 2 budynek jest całkowicie przeznaczony dla lotów poza strefę Schengen linii Air France i większości partnerów z sojuszu SkyTeam. Terminal 2E składa się tak naprawdę z trzech części: K, L i M.
Podobnie jak w Terminalu 2F, odprawa odbywa się na piętrze budynku. Po przejściu kontroli bezpieczeństwa pasażerowie trafiają bezpośrednio do strefy K, znajdującej się w tym samym budynku. Zaledwie kilkanaście metrów dzieli podróżnych od automatycznej kolejki, która łączy strefę K z L (otwartą w 2007 r.) i M (2012 r.).
Dwa satelity (L i M) Terminala 2E zostały zbudowane przede wszystkim z myślą o największych samolotach latających z paryskiego lotniska, szczególnie airbusach A380. Wyraźnie zwiększyły one przepustowość części wykorzystywanej przez Air France. Satelita M jest czynny tylko do godz. 14, bo potem nie ma takiej potrzeby. Do tej godziny odbywa się aż 75 proc. wszystkich połączeń Air France w ciągu doby, w tym szczególnie wyloty na połączeniach długodystansowych. Maksymalna przepustowość strefy M to 7,8 mln pasażerów rocznie - na razie Air France wykorzystuje tylko część tych możliwości.
Strefa M ma łączną powierzchnię 100 tys. mkw., w tym 6 tys. mkw. powierzchni komercyjnej. Długość terminala to 770 metrów.
W strefie M znajduje się 16 wyjść do samolotów, w tym siedem przystosowanych do airbusów A380. Pasażerowie wysiadają z kolejki w centralnym punkcie tego budynku. Tam znajduje się strefa handlowo-restauracyjna. Projektanci starali się odwzorować styl paryskiej ulicy. W bardzo jasnej hali znajduje się wiele kawiarni i restauracji, a wokół niej swoje butiki mają największe marki, takie jak Gucci, Prada, Rolex czy Burberry.
Obok sklepów i poczekalni z 600 miejscami siedzącymi w centralnej części strefy M znajduje się też salonik biznesowy. Jego wystrój ma przypominać park - w saloniku jest zielono i przestronnie. Jest on podzielony na wydzielone części: do pracy, relaksu, spotkań i barową. Łącznie w saloniku znajduje się 688 miejsc siedzących. Saloniki biznesowe Air France zrecenzujemy szczegółowo już wkrótce.
Przy saloniku biznesowym znajduje się też muzeum - to pierwszy tego typu obiekt na francuskim lotnisku. Ekspozycja zmienia się co pół roku. Lotnisko współpracuje z paryskimi muzeami, każdą wystawę przygotowuje inna placówka.
Rozciągające się w dwóch kierunkach z hali centralnej strefy M pirsy są niezwykle praktycznie zaprojektowane. Dzięki bardzo dużym oznaczeniom numerów bramek widać je z każdego miejsca terminala. Ruchome chodniki powodują, że dojście do bramek nie trwa dłużej niż 5 minut. Dzięki temu pasażerowie mogą oczekiwać na odlot w sklepach lub kawiarniach w części centralnej.
Równie wygodnie na podróż można jednak czekać przy samych bramkach. W pirsach znajdują się łącznie 4 tys. miejsc siedzących. Przy każdym fotelu znajduje się gniazdko elektryczne.
Projektanci pomyśleli o potrzebach dzieci - w pirsach znajdują się strefy gier z konsolami oraz placami zabaw dla najmłodszych podróżnych.
Nie brakuje również miejsca do wypoczynku i wygodnych foteli do leżenia.
Dla architektów bardzo ważne były kwestie ochrony środowiska, dlatego satelita M jest budynkiem bardzo ekologicznym. Zastosowano tu m.in. przyjazny środowisku system wentylacji i chłodzenia, a w budynku znajduje się dużo zieleni.
Ciekawym rozwiązaniem są znajdujące się na obydwu końcach terminala ogródki. Pasażerowie mogą wyjść z budynku i przed długim lotem zaczerpnąć świeżego powietrza. Częściowo zadaszone ogródki powstały z myślą o palaczach, ale chętnie korzystają z nich także niepalący pasażerowie.
Projektanci strefy M skoncentrowali się także na szybkości boardingu pasażerów. Dzięki szerokim wejściom, trzem rękawom i czytelnej informacji pasażerskiej wszystkich 516 pasażerów może wejść na pokład airbusa A380 w zaledwie 50 minut. Również wyjście z samolotu jest wyraźnie oznakowane i zaprojektowane w taki sposób, by ułatwić podróż pasażerom.
Terminal 2F - loty w strefie Schengen
Obsługujący loty krótkodystansowe wewnątrz strefy Schengen Terminal 2F jest nieco starszy, ale również bardzo praktyczny. Jego wygląd - bardzo futurystyczny jak na budynek z końca lat 90. - do dziś jest bardzo nowoczesny.
Stanowiska odprawy w Terminalu 2F są podzielone geograficznie. Pasażerowie muszą najpierw sami odprawić się za pomocą stanowisk self check-in lub przez internet. Mając kartę pokładową, udają się do stanowiska nadawania bagażu. Osoby lecące na trasach europejskich mogą skorzystać z automatycznych stanowisk bag drop. Takiego rozwiązania nie ma w Terminalu 2E - przy lotach dalekodystansowych pasażerowie są odprawiani w tradycyjny sposób przez pracowników.
Terminal dla lotów europejskich jest podzielony na dwie części. Każda z nich jest półokrągłym pirsem z kilkoma wyjściami do samolotów i ma własną kontrolę bezpieczeństwa. Części są połączone w strefie air-side, zatem pasażerowie nie muszą koniecznie korzystać z odpowiedniego punktu kontroli. Sama kontrola jest bardzo szybka, a pracownicy lotniska kierują pasażerów do odpowiednich stanowisk.
Po przejściu kontroli bezpieczeństwa pasażerowie trafiają bezpośrednio do strefy sklepów.
Przy samych bramkach nie ma sklepów, tylko restauracje. Cały terminal jest bardzo jasny dzięki szklanemu dachowi i względnie nieduży, przez co dojście do bramek nie trwa więcej niż kilka minut. Te rozmiary powodują jednak również duży ścisk - zwłaszcza w godzinach największego natężenia ruchu w pirsach odlotowych jest bardzo ciasno.
W obydwu pirsach na samych ich końcach znajdują się saloniki biznesowe. Są dwupiętrowe i oferują doskonały widok na płytę postojową i pasy startowe. W salonikach wydzielone są strefy do pracy, wypoczynku oraz barowe.
Lotnisko Paryż-CDG jak na swoją wielkość jest portem bardzo dobrze zorganizowanym. Terminal 2E wraz z dwoma satelitami umożliwia obsługę lotów długodystansowych i poza strefę Schengen w bardzo dobrych warunkach. Zwłaszcza najnowszy satelita M jest nowoczesnym, przestronnym i praktycznie zaprojektowanym budynkiem o wciąż dużym zapasie przepustowości. Terminal 2F, choć starszy, nadal jest nowoczesnym budynkiem, a jego dużą zaletą są krótkie czasy dojścia do bramek.
Utrudnieniem dla pasażerów z pewnością są duże odległości dzielące bramki długodystansowe od części, w której odprawiane są loty do strefy Schengen. Jednak przy tak dużym lotnisku trudno o uniknięcie tego problemu. Terminalowi 2F można zarzucić nieco za małą powierzchnię oraz ograniczoną liczbę miejsc siedzących dla pasażerów oczekujących na odlot.
fot. Dominik Sipinski
gość
marcowy
jsg
kidloco
krzysiekl