W strefie premium nie ma klasycznych stanowisk. Zamiast nich ustawiono automaty służące do samodzielnej odprawy, przy której w razie potrzeby asystują pracownicy linii. Są tam też stoliki, przy których załatwiane są sprawy związane z rezerwacjami oraz taśmy do nadawania bagażu. W przypadku podróży w klasie biznes na trasach międzynarodowych można zabrać ze sobą 3 walizki o wadze do 23 kg każda, a także dwie sztuki bagażu podręcznego o wadze do 14 kg łącznie i przedmioty osobiste (np. torbę na laptopa). W klasie ekonomicznej premium limit ten jest pomniejszony o jedną sztuką bagażu rejestrowanego, zaś pasażerowie klasy ekonomicznej mogą bezpłatnie nadać jedną walizkę o wadze 23 kg i zabrać na pokład bagaż o wadze do 7 kg.

Nie mogąc dokonać odprawy w automacie, zostałem zaproszony przez agentkę do stolika. Powodem problemów z odprawą były wymogi wizowe. Rejs do Tokio był bowiem pierwszym odcinkiem podróży między Nową Zelandią i Tajwanem z przerwą po drodze w Chinach. System IATA Timatic, który linie wykorzystują do weryfikacji wymogów przekraczania granic, błędnie pokazał, że powinienem posiadać wizy wjazdowe do Chin i Tajwanu (w Chinach obowiązuje pod pewnymi warunkami 72-godzinny transfer bezwizowy, a na Tajwan Polacy nie potrzebują wiz). Agentka nie była w stanie ominąć tej blokady, choć wiedziała, że wskazania są nieprawidłowe. Szef zmiany uzyskał zgodę na wydanie dokumentów podróżnych, ale załatwianie sprawy zajęło ponad 45 minut. Takie sytuacje pokazują, że na lotnisko zawsze warto przyjechać z odpowiednim zapasem czasu.

Przed boardingiem, który rozpoczął się pół godziny przed planowaną godziną startu zdążyłem jeszcze wstąpić do flagowej poczekalni biznesowej Air New Zealand, której recenzję prezentowaliśmy już na łamach Pasazer.com.

Obsługujący rejs do Tokio może zabrać na pokład 312 pasażerów w trzech klasach podróży. Kabina klasy biznes znajduje się w przedniej sekcji samolotu, a tuż za nią zlokalizowano nieduży przedział klasy ekonomicznej premium. Dalszą część kabiny zajmują fotele klasy ekonomicznej.

W klasie biznes fotele zainstalowano w konfiguracji "jodełki" w układzie 1-2-1. Zajmują one siedem rzędów i są oznaczone literami A, B, J i K. Dzięki kremowemu kolorowi obicia foteli wnętrze zyskało świeży i nowoczesny wygląd.

Zaletą takiego układu jest to, że każdy pasażer dysponuje swobodnym dostępem do przejścia. Konfiguracja siedzeń sama w sobie natomiast mocno ogranicza poczucie prywatności w trakcie lotu. Wszystkie fotele są zwrócone do wnętrza kabiny, co powoduje, że pasażerowie są "eksponowani" na widok innych podróżnych i członków załogi. Ponadto odwrócenie miejsc tyłem do okien praktycznie uniemożliwia swobodne wyglądanie przez nie i dodatkowo zaciemnia kabinę.

Przy każdym fotelu zainstalowano dotykowy 10,4-calowy monitor z systemem rozrywki pokładowej, wysuwany stolik oraz mały stolik koktajlowy, a ponadto kilka standardowych kieszeni na osobiste drobiazgi. Brakuje zdecydowanie zamykanych schowków czy nieco większych półek, które mogłyby służyć do przechowywania np. laptopa czy grubszej książki.

Fotele rozkładają się do pozycji w pełni płaskiej, tworząc łóżko o długości 202 cm i szerokości 22 cali (ok. 56 cm). Każdy pasażer ma też do dyspozycji indywidualnie sterowane oświetlenie, gniazdko elektryczne i port USB. Przy siedzeniu znajduje się ponadto mini-otomana, która może być wykorzystana jako dodatkowa podpora dla nóg.

Moje miejsce 2 K znajdowało się przy oknie po lewej stronie kabiny. Dla osób podróżujących samotnie każdy fotel będzie dobrym wyborem z uwagi na dostęp do przejścia. Z kolei pasażerowie lecący w parach powinni zdecydować się na fotele w środkowej sekcji kabiny oznaczone odpowiednio literami B i J, aczkolwiek ze względu na konfigurację komunikacja w trakcie podróży może być utrudniona.

Zaraz po wejściu do samolotu powitała mnie szefowa pokładu, zadając przy tym nietypowe pytanie, czy nie chciałbym sobie zrobić z nią wspólnego zdjęcia. Spotkało się to od razu z zabawnymi komentarzami innych członków załogi, które wprowadziły, utrzymaną także w czasie przelotu, sympatyczną i niezobowiązującą atmosferę. Pod tym względem obsługa nowozelandzkich linii zdecydowanie przypomina luźny styl serwisu panujący zwykle na pokładach przewoźników amerykańskich.

Gdy zajmowałem miejsce przy fotelu znajdowała się już butelka wody mineralnej, duża kosmetyczka zawierająca mini-kosmetyki nowozelandzkiej marki Antipodes oraz słuchawki Phitek, niestety, raczej dość przeciętnej jakości.

W trakcie boardingu załoga częstowała szampanem Charles Heidsieck podawanym wraz z ciepłymi orzeszkami w wysokich szklankach zamiast tradycyjnych kieliszków oraz roznosiła menu na rejs.

Przewidziano dwa główne posiłki: kilkudaniowy obiad (mimo porannej pory wylotu) i kolację oraz możliwość zamówienia kanapek i deserów w przerwie między nimi. Nie było opcji dine on demand pozwalającej na zamówienie pełnego posiłku w dowolnym momencie podróży. Menu zawierało także listę alkoholi i napojów bezalkoholowych, lecz była ona dość skromna i sprawiała wrażenie niedopracowanej. Zamiast podania dostępnych gatunków win czy mocniejszych trunków karta odsyłała do załogi, która miała informować o tym, co jest serwowane na pokładzie. Przewidziano na niej wprawdzie wybór bliżej nieokreślonych win nowozelandzkich, a także m.in. whisky, gin, rum, wódkę, porto i likiery, ale były to pozycje raczej pośledniego gatunku.

Obiad rozpoczął się od przystawki. Z dwóch dostępnych opcji wybrałem gotowane krewetki w stylu japońskim, które zostały podane z wyborem ciepłego pieczywa. Serwis w trakcie posiłków był prowadzony z wózków. Biorąc pod uwagę relatywnie niewielki rozmiar przedziału klasy biznes zdecydowanie lepszym rozwiązaniem byłoby zaoferowanie obsługi kelnerskiej z daniami podawanymi każdemu pasażerowi z osobna.

Jako danie główne (z trzech opcji) zamówiłem pieczonego hapuka z fenkułem i musztardowym purée, a posiłek zakończyłem tartą z kremem brûlée z czarnego bzu i cytryn oraz filiżanką japońskiej zielonej herbaty.

Po jedzeniu przyszedł czas na odpoczynek. W tym celu poprosiłem o przygotowanie łóżka. Stewardessa założyła na fotel specjalny materac i prześcieradło oraz wyciągnęła ze schowka dwie pełnowymiarowe poduszki. Dzięki temu fotel zmienił się w dość komfortowe miejsce do leżenia i spania.

W czasie lotu przeglądnąłem również system rozrywki pokładowej. Rozkładany ekran, choć o niewielkiej przekątnej, działał bardzo płynnie. System dawał dostęp do przyzwoitej liczby filmów, programów telewizyjnych i albumów muzycznych, a ponadto zawierał też materiały promujące Nową Zelandię. Samolot nie był wyposażony w dostęp do sieci bezprzewodowej.

Ciekawą opcją była możliwość interaktywnego kontaktu z załogą za pomocą dostępnego na ekranie interfejsu. Tą drogą można było zamówić dodatkowe napoje czy przekąski w trakcie lotu, a także przekazać załodze inne prośby.

Na półtorej godziny przed lądowaniem w Tokio podano kolację. Składała się ona z przystawki, dania głównego i deseru. Tym razem wybrałem dość skromnie prezentującą się na talerzu sałatkę z mizuną i kurczakiem.

Później podano pieczonego kurczaka z risotto i groszkiem. Także to danie nie było nadzwyczajne.

Po blisko 11 godzinach lotu samolot z kilkuminutowym opóźnieniem wylądował na tokijskim lotnisku Narita.

Air New Zealand oferują standardowy, w mojej ocenie dość przeciętny produkt w klasie biznes. Zaletą konfiguracji kabiny biznesowej w boeingu 777-200 jest gwarancja swobodnego dostępu do przejścia dla każdego pasażera. Zastosowany układ "jodełki" pozbawia jednak prywatności i obniża w ten sposób komfort podróży. Fotele dobrze spisują się natomiast w roli rozkładanych łóżek z przyzwoitej jakości pościelą oferowaną przez nowozelandzkiego przewoźnika. Dość atrakcyjnie prezentuje się także oryginalny design kabiny.

Serwis w trakcie przelotu również nie wyróżniał się niczym szczególnym. Załoga była wprawdzie sympatyczna i od razu wprowadziła luźną atmosferę w kontaktach z pasażerami, ale sam serwis prowadzony był w bardzo schematyczny sposób z użyciem wózków. Między posiłkami załoga rzadko pojawiała się w kabinie, ale w razie potrzeby dość sprawnie reagowała na prośby pasażerów.

Niedosyt pozostawia serwowane w Air New Zealand jedzenie. Poszczególne dania nie zachwycały ani smakiem, ani prezentacją na talerzach. Poprawy wymaga wreszcie lista alkoholi i napojów dostępnych w trakcie podróży. Brakuje na niej lepszych, gatunkowych pozycji, a samo menu oszczędnie wymienia poszczególne rodzaje trunków. Dostępność konkretnych win i innych napojów nie jest więc gwarantowana i podlega zmianom w zależności od tego, co faktycznie zostało dostarczone do samolotu przed danym rejsem.

Dla pasażerów japońskich podróżujących na tej trasie sporą niedogodnością może być także brak personelu pokładowego posługującego się językiem japońskim. W trakcie mojego rejsu nie było takiej osoby, przynajmniej w klasie biznes. Przekładało się to na dające się łatwo zauważyć problemy komunikacyjne z niektórymi podróżnymi.

fot. Marek Stus, Piotr Bożyk, Ronnie Macdonald (Flickr.com/CC)