Po odprawie i krótkim czekaniu zaczyna się boarding na rejs. Po rampie, przypominającej nieco rękaw do samolotu, sunie tłum. Jedni z plecakami, inni z walizkami lub kuframi o zróżnicowanych gabarytach. Przegląd pasażerów też zróżnicowany: grupka młodych turystów i nieco starszych, dziewczyna z białym szczeniakiem, który wzbudza ogólny zachwyt, starzy, młodzi, łysi, i z włosami, fińsko-, estońsko- i rosyjskojęzyczni słowem miszmasz. Jak to na promie.

Wchodząc na statek zastanawiam się, czy będzie mocno bujać. Mam nadzieję, że nie bo w przeciwnym razie zobaczyłbym śniadanie jeszcze raz tyle, że w odwrotnej kolejności... Jednak Neptun okazuje się łaskawy i morze jest spokojne. Pokonanie odległości 80 km, jaki dzieli Tallin od Helsinek, zajmuje ok. 2,5 godziny. Podczas planowana podróży zastanawiałem się, czy nie pokonać tej odległości samolotem, ale ostatecznie zwyciężył pragmatyzm i do Helsinek udaję się drogą morską.

Helsinki. Helsinki przywitały mnie piękną słoneczną pogodą, lekkim mrozem (-3ºC) i tajemniczym językiem, w którym nawet międzynarodowe słowa tj. restauracja (ravintola), telefon (puhelin) czy centrum (keskusta) brzmią jak magiczne zaklęcia wypowiadane przez Tatę Muminka.

Zwiedzanie zaczynam od Katedry Luterańskiej (fiń. Tuomiokirkko), która dominuje w panoramie miasta. Budowlę ukończono w połowie XIX wieku jako zwieńczenie położonego u jej stóp Placu Senackiego (fiń. Senaatintori). Po pokonaniu 47 dość stromych stopni wchodzę do środka. Wnętrze surowe i oszczędne co jest charakterystyczne dla świątyń luterańskich.

W oczekiwaniu na statek do Suomenlinna postanowiłem zwiedzić okolicę Placu Targowego (fiń. Kauppatori) oraz pobliską dzielnicę mieszkalną Katajanoka, nad którą góruje Sobór Uspieński (fiń. Uspenskin katedraali).

Rejs na twierdzę Suomenlinna zajmuje niecałe 20 minut. Płynąc promem podziwiam panoramę oddalających się Helsinek i grubą warstwę kry na morzu. Swoją drogą, jaki musiał być mróz, aby utworzyć taką warstwę kry?

Suomenlinna, czyli fińska twierdza, położona jest na sześciu wyspach: Kustaanmiekka, Susisaari, Iso-Mustasaari, Pikku-Mustasaari, Länsi-Mustasaari and Långören. Historia twierdzy zaczyna się w 1748 roku za panowania szwedzkiego. Szwedzi, chcąc ochronić Helsinki przed możliwą inwazją carskiej armii, zarządzili budowę bastionu.

Budowę fortecy nadzorował porucznik Augustin Ehrensvärd, a w budowie uczestniczyło ok. 6000 żołnierzy.

W roku 1809 na mocy Traktatu z Fredrikshamn utworzone Wielkie Księstwo Finlandii stanowiące autonomiczną część Imperium Rosyjskiego. Po przejęciu Helsinek Rosjanie rozpoczęli intensywny program rozbudowy fortecy.

Po uzyskaniu przez Finlandię niepodległości w 1917 roku bastion służył jako wojskowe koszary, a w 1973 roku przekazano budowlę na potrzeby cywilne. Obecnie na terenie twierdzy mieszka około 800 mieszkańców.

Na drugi dzień udaję się na spacer po słonecznych Helsinkach. Na tyłach domu towarowego Stockmann, przygrywa orkiestra dęta. Instrumentalne wykonanie utworu Get Lucky zespołu Daft Punk wprawia mnie w dobry nastrój.

Dopiero we wnętrzu odkrywam jego prawdziwe oblicze: surowe, brutalistyczne, minimalistyczne. Wspaniałe. Ołtarz oświetla 180 paneli-świetlików, przez które wpada światło, a naturalnie występujące skały stanowią część strukturalną i dekoracyjną obiektu harmonizując z brutalistycznym betonem. Wspaniały.

Z Helsinkami żegnam się na dworcu centralnym (fiń. Helsingin päärautatieasem), który obok Katedry Luterańskiej stanowi symbol miasta. Budynek w stylu Art Nouveau został oddany do użytku w 1919 roku, a zaprojektował go fiński architekt Eliel Saarinen - ojciec Eero Saarinena, który stworzył terminal TWA na nowojorskim lotnisku JFK.

Fasadę budynku wykonano z fińskiego granitu, a wejście główne ozdabiają cztery postacie trzymające sferyczne lampiony. Näkemiin, Helsinki!